Pozytywne nastawienie do życia to symbol naszych czasów. Przyzwyczailiśmy się, że powinno się dawać z siebie wszystko, pozytywnie się nastawiać, nie narzekać i tryskać dobrą energią i optymizmem. Taki jest przekaz medialny. Wbrew pozorom jednak takie komunikaty nie zawsze dopingują i zrobić mogą więcej złego niż dobrego. To właśnie toksyczna pozytywność. Słyszałaś o niej?
Czym jest toksyczna pozytywność?
Czy w ogóle pozytywność jako życiowa filozofia może być toksyczna? Ano może. Tym terminem określamy postawę, która przekazuje szkodliwie wyidealizowaną wizję rzeczywistości poprzez lekceważenie negatywnych aspektów życia.
Mówiąc prościej, toksyczna pozytywność odbiera nam prawo do słabości, gorszych chwil, smutku i zagubienia. Wywiera natomiast presję pozytywnego stosunku do wszystkiego, nawet jeśli w obiektywnej ocenie dana sytuacja nie przedstawia wyłącznie pozytywów, a wręcz przeciwnie.
Jakie są skutki toksycznej pozytywności?
Jak sama nazwa wskazuje, toksyczna pozytywność może zrobić wiele złego. Zauważono na przykład, że w krajach skandynawskich, które uchodzą za najlepsze miejsca do życia, presja szczęścia wywołuje u niektórych odwrotną reakcję.
Osoby mogą popadać w niezdrowy perfekcjonizm i odczuwać frustrację i stres właśnie przez to, że wmawia się im, że powinny być zawsze szczęśliwe i pozytywnie nastawione do życia. Obniża się ich samoocena, mają wrażenie, że nie dają rady, i zaczynają postrzegać negatywne emocje jako klęskę.
Prawdziwe wsparcie jest alternatywą
Kiedy ktoś bliski przeżywa gorsze chwile, nie wmawiajmy mu, by wziął się w garść, myślał pozytywnie, dawał z siebie 100%, nigdy się nie poddawał i w ogóle nie brał pod uwagi porażki. Świat składa się z pozytywnych i negatywnych emocji, które mają ważną rolę. Te negatywne są dla nas sygnałem, że niekiedy trzeba odpuścić, dać sobie odpocząć, zaakceptować niepowodzenie i nie mieć z tego powodu poczucia winy.
Nietoksyczną alternatywą jest prawdziwe wsparcie. Należy okazywać zrozumienie dla trudnej sytuacji i nie negować jej istnienia. Zaoferować pomoc, pocieszyć, współczuć i zminimalizować presję i stres. To na pewno da więcej niż przyjmowanie roli ambitnego trenera.
