w

Zostawiłem żonę, ale gdybym mógł, to cofnąłbym czas. I wcale nie chodzi o nią, a o dzieci

Od dawna nie układało nam się z żoną. Specjalnie się tym nie przejmowałem. Byłem młody i myślałem, że tak musi być. Koledzy ciągle narzekali na kontakty z małżonkami. Szkoda, że wtedy nie pomyślałem o terapii. Dzisiaj to coraz bardziej popularne i wiem, że skuteczne. Gdy poznałem Julkę, no cóż… Typowy scenariusz. Zakochałem się. Był między nami nie tylko ogień, ale panowało też niesamowite porozumienie dusz. Nigdy tak z żoną nie miałem, choć kiedyś przecież bardzo się kochaliśmy. Nie zastanawiałem się dłużej nad tym romansem. Zdarzył się, bo było mi łatwo odejść do innej. Przecież z żoną od dawna mi się nie układało.

REKLAMA
mężczyzna smutny
Fot. Unsplash.com

Może jakoś to będzie…

Myślałem, że jakoś to będzie. Przecież tyle par się rozstaje, dzielą opiekę nad dziećmi i z czasem, gdy emocje opadają, jest lepiej. Jak bardzo się myliłem. Gdy Karolina, moja żona, dowiedziała się, że odchodzę, wpadła w szał. Całą winę na rozstanie zrzuciła na mnie (trudno jej się dziwić). W sądzie wziąłem winę na siebie. Mieliśmy tylko jedną rozprawę, bo wcześniej przeprowadziliśmy mediacje. Karolina, mimo całej nienawiści do mnie, nie chciała absolutnie bronić mi kontaktów z dziećmi, wręcz przeciwnie. Dziewczynki miały trafiać do mnie co drugi weekend i na niektóre święta plus część wakacji. Z czasem zrozumiałem jednak, że w pewnym sensie straciłem własne dzieci.

Dzieci są najważniejsze

Brakowało mi codzienności. Kąpieli, przesiadywania w piżamkach, robienia wieczornego kakao, odbierania ze szkoły. Miałem to w weekendy (i też nie wszystkie), ale to było za mało. Ciągle byłem ciekawy co robią, prosiłem Karolinę, by wysyłała mi zdjęcia, jak gdzieś jadą. Widziałem, że ona ma dość tych wiadomości. Z Julką układa mi się dobrze, zaczęliśmy nawet budowę domu i choć nigdy jej tego nie powiem – żałuję, że odszedłem od żony. Albo inaczej – żałuję, że nie spróbowałem tego poskładać do kupy. Może terapia by nam pomogła i nie musiałbym „tracić” dzieci? Tak bardzo za nimi tęsknię. Wiem, jak wiele w życiu mnie omija… Ale czasu już nie mogę cofnąć. Jeżeli jesteś w podobnej sytuacji, jak ja byłem przed laty – spróbuj to uratować. Dzieci naprawdę są najważniejsze.

Sprawdź także: Zrezygnowałam dla męża z kariery…

REKLAMA
wypalenie zawodowe

Wypalenie zawodowe, czyli gdy praca staje się zmorą

stalking

Stalking – nie takie nowe zjawisko nagabywania i prześladowania