Wyszłam za mąż w wieku 19 lat. Z Antkiem spotykaliśmy się od podstawówki. To była naturalna kolej rzeczy – narzeczeństwo, ślub i szybko pierwsze dziecko, które urodziłam, gdy skończyłam 20 lat. Czy wtedy go kochałam? Dzisiaj wiem, że nie. Byłam z nim, bo myślałam, że tak trzeba.
Zresztą przez kolejne lata, mimo, że byłam nieszczęśliwa, nie odchodziłam od niego. Trzymał mnie krótko. Nigdy nie mogłam założyć krótkiej spódniczki. Do fryzjera praktycznie nie chodziłam, bo mój mąż uważał, że nie muszę. O wizycie u kosmetyczki nie było mowy. Nie wspomnę już o samotnym wyjeździe z koleżankami do SPA. Wymagał ode mnie tylko obiadu, po którym spędzał długie godziny przed telewizorem.
Kobieta nie potrzebuje wykształcenia?
Jednak nie zakazy fryzjera czy kosmetyczki były najgorsze. Antek uważał, że nie potrzebuję wykształcenia. Jego zdaniem kobieta najlepiej spełni się w domu, tym bardziej, że mieliśmy dwójkę dzieci. Jednak gdy te trochę odchowałam, nie potrzebowały mnie tak dużo, jak wcześniej. Postanowiłam iść na studia pedagogiczne. Zawsze chciałam pracować z dziećmi w przedszkolu. Antek był wściekły, ale przynajmniej w tej kwestii postawiłam na swoim.
Nic nas nie łączyło
Tak wyglądało całe nasze życie. Oprócz dzieci nie łączyło nas nic. Nie mogłam jednak od niego odejść. Bałam się co pomyślą inni, w tym moi rodzice. Gdy Antek dostał zawału, zmarł. To stało się tak nagle, że dziś mało co pamiętam z tego wydarzenia. Na pogrzebie nie potrafiłam płakać i chyba nikt się temu nie dziwił. Po pogrzebie sprzedałam dom i kupiłam sobie mieszkanie w mieście. Wreszcie mogłam żyć tak jak chcę.
Marzę o miłości
Dziś minęły 3 lata od jego śmierci, a ja nadal jestem zamkniętą w sobie kobietą, która boi się założyć sukienkę z większym dekoltem. Chcę to zmienić, próbuję. Marzę o wielkiej miłości. Może ona zmotywuje mnie do metamorfozy?
Sprawdź także: Jak nauczyć się ufać partnerowi – 5 fundamentalnych zasad
