Przepraszam, że od Ciebie odszedłem. Dzisiaj z perspektywy czasu jednak myślę, że wzięliśmy ślub, bo „tak trzeba było”. Poznaliśmy się, gdy byliśmy bardzo młodzi. Właściwie byliśmy dzieciakami. Chodziliśmy ze sobą. Potem zaręczyny, ślub, dziecko. Tak typowo i standardowo. Nawet specjalnie się nad tym nie zastanawiałem. Nawet nad tym, że w sumie to nie do końca nam się układało. Szybko zaczęły wychodzić liczne różnice między nami. Myślałem jednak, że tak musi być. Koledzy w pracy też narzekali na swoje żony. Ot, dorosłe życie, normalka.
Bałem się odejść
Im byłem starszy, tym zaczynałem rozumieć, że tak nie musi być. Związek ma uszczęśliwiać, a nie wręcz przeciwnie. Zaczęła kiełkować we mnie myśl, by odejść. Nie miałem jednak odwagi. Mieliśmy dwoje małych dzieci. Mieszkaliśmy w małej miejscowości. Bałem się Ciebie zostawić. Widziałem jednak, że Ty też się męczysz. W międzyczasie poznałem Ją. Zaczęliśmy razem pracować. To uczucie szybko kiełkowało. Broniłem się przed tym, Ona też. Jednak tej miłości nie dało się zwalczyć. Uciekłem w nią, bo wiedziałem, że nie ma już miłości pomiędzy nami.
Tak, wiem, mogłem od razu odejść. Powiedzieć, że nie jest nam dobrze razem. Bo ja po prostu nie chciałem z Tobą być. Dość długo jednak ukrywałem romans. A potem wpadłem, dowiedziałaś się przypadkiem. I się zaczęło. Że to Ona rozbiła rodzinę, że zamiast być z Tobą, wpadłem w romans z nią. Już nie miałem nic na swoje wytłumaczenie.
Przepraszam. Wybacz mi
Jednak dzisiaj chcę Ci wytłumaczyć, zupełnie spokojnie i bez emocji, że i tak bym od Ciebie odszedł. Dzisiaj tworzę związek inny niż nasz. Ale nie chodzi o to, że jesteś gorsza, bo ja nie chciałem z Tobą być. My po prostu do siebie nie pasowaliśmy. Źle na siebie działaliśmy. Historia jakich wiele. Przepraszam Cię jeszcze raz. Wybacz mi. Dzisiaj mamy już nowe życia, nowe związki. Nadal łączą nas dzieci, które kochamy. I to one są najważniejsze.
Zobacz także: Dlaczego trwamy w związku, w którym nie jesteśmy szczęśliwi?
