Kiedy coś jest zrobione perfekcyjnie, to znaczy, że jest zrobione dobrze, idealnie wręcz, krótko mówiąc: tak, jak powinno. Perfekcja nie jest określeniem pejoratywnym. Kojarzy się z dokładnością i sumiennością. Istnieje jednak jej drugie oblicze: to perfekcjonizm, który choć nadal w oczach innych może być zaletą, potrafi pogarszać samopoczucie oraz utrudniać życie i relacje międzyludzkie.
Czy perfekcjonizm może być zaletą?
We wstępie zasygnalizowałam, że perfekcjonizm widziany jako problem nie jest wiązany z sumiennością. To też nie tylko stawianie sobie ambitnych celów i dążenie do jak najlepszej ich realizacji. Jest to raczej stawianie nierealnych wymagań wobec siebie i innych i nieakceptowanie jakiejkolwiek niedoskonałości w procesie ich realizacji.
Perfekcjonizm świadczy o bardzo zawężonym myśleniu. Nie przewiduje rozwiązań pośrednich, niekompletnych, elastycznych. To cecha ludzi rygorystycznych i w głębi duszy nie potrafiących uporać się z pewnymi emocjami.
Cierpienia perfekcjonisty
Perfekcjoniści często są sfrustrowani, spięci i cierpią na obniżone poczucie własnej wartości. Surowo siebie oceniają, a błąd nie jest dla nich rzeczą ludzką – to przejaw słabości, braku kompetencji. Problem w tym, że się mylą, a zetknięcie z rzeczywistością może być dla nich niezwykle trudne.
Takie codzienne wyzwania jak próbowanie nowych rzeczy, uczenie się, poznawanie nowych ludzi, reagowanie na spontaniczne sytuacje to dla osób owładniętych perfekcjonizmem mordęga. Nie opuszcza ich zresztą wewnętrzny krytyk, który bezlitośnie wyciąga konsekwencje.
Jak sobie radzić z perfekcjonizmem?
W związku z powyższym opisem nikogo pewnie nie dziwi, że perfekcjonizm może doprowadzić do depresji, różnego rodzaju zaburzeń, manii, wypaczonego obrazu samego siebie. Dlatego osoby, które czują, że ich perfekcjonizm wziął nad nimi górę, powinny dać sobie pomóc.
Najbardziej trafną sugestią będzie skorzystanie ze wsparcia specjalisty. Praca nad uciążliwym perfekcjonizmem wymaga bowiem przeanalizowania swoich myślowych schematów, a nierzadko sięgnięcia do dalekiej przeszłości, by rozpoznać przyczyny takiej postawy. Do tego potrzebny jest doświadczony, obiektywny rozmówca, który naprowadzi na właściwe tory.